★ Story of 'Goaya' ★
เรื่องเล่าของ...กอหญ้า
8/06/2561
10/20/2560
หกโมงเช้ากับตัวประหลาด
หกโมงเช้า....
ฉันไม่รู้ว่านกบนท้องฟ้ากู่ก้องด้วยถ้อยคำใด? และไม่รู้ว่าแมวที่เลี้ยงไว้ “เมี้ยว” ว่าอะไรถึงฉัน?
รู้แต่ว่าข้างตัวฉัน มีตัวประหลาดที่ชื่อน่ารักว่า
“ สวัสดี ” และ “ ขอบคุณ ” นั่งอมยิ้มอยู่
สวัสดีนั้นหน้าตาเหมือน “อมยิ้ม”
เพื่อความสุขของฉัน
มันเสนอให้ฉันอมมันเหมือนเมื่อตอนเด็กๆก็ได้ แต่ไม่ล่ะ ฉันชอบรอยยิ้มของมันมากกว่า...
ขอบคุณ ไม่ได้นั่งรึยืนพนมมือไหว้เหมือนในโปสเตอร์สวยอย่างไทย
มันคล้ายแสงอุ่นๆ ที่ลอยอยู่บนอากาศ มันเล่าให้ฉันฟังว่า คำขอบคุณแท้ๆ หาไม่ได้ง่ายนักในโลกใบนี้
มันถูกก๊อปปี้ไปทั่วด้วยคำขอบคุณ “สีดำ”
อันแสนหลอกลวง และฉาบเคลือบไปด้วยน้ำหวานแห่งความปลิ้นปล้อน
10/16/2557
It's ok,That's love ละครโรแมนติกจิตเวชสุดเจ๋ง
มันเป็นเรื่องของจิตแพทย์สาวคนเก่งและนักเขียนหนุ่มผู้โด่งดัง ทั้งสองรักกันบนอุปสรรคที่ค่อยๆ เผยขึ้น จากปมในใจของแต่ละคน
นางเอกเป็นโรควิตกกังวล ไม่เชื่อในความรักเพราะแม่ ส่วนพระเอกติดอยู่กับอดีตอันเลวร้ายเพราะพ่อเลี้ยง
นำไปสู่การเป็นโรคจิตเภท และฆ่าตัวตายโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
เล่าถึงตรงนี้ คงคิดว่า “เครียด” แน่ๆ
เปล่าเลย มันเป็นละครรักที่แสนจะสนุกและโรแมนติค ทั้งที่นอกจากพระเอกนางเอกแล้ว
ตัวละครหลักอื่นๆ รวมถึงตัวประกอบแวดล้อมต่างก็ป่วย แต่ให้ตายสิ!บทละครดีมาก พระเอกแพรวพราวสุดๆ ส่วนการเล่าภาพ
รวมถึงเพลงประกอบ ก็ถูกปรุงรสมาอย่างดี
1/27/2557
มนุษย์ คน สุดท้าย (คำขอโทษที่ 1001 ภาคต่อ)
“ ผมเป็นมนุษย์คนสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้ ผมเชื่ออย่างนั้นนะ ” ชายรูปหล่อพูดกับตัวประหลาดหน้าตาเหมือนหัวใจดวงโตที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ แล้วอะไรทำให้ท่านเชื่ออย่างนั้นล่ะ ” ตัวประหลาดนั้นซักต่อ
“ ก็ผมย่ำไปทั่วทุกทิศ เที่ยวตามหาผู้คนไปทั่วทุกแห่ง แต่ผมก็ได้แต่เดินข้ามซากศพของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมานับแสนนับล้าน ดูสิดู ฝ่าเท้าของผมเป็นสีเลือด ดมสิดม ตัวของผมประพรมไปด้วยกลิ่นซากศพ”
“ หมาย…หมายความว่า ตอนนี้โลกทั้งใบแปรเปลี่ยนเป็นสุสานเสียแล้ว อย่างงั้นรึ ” ตัวประหลาดระล่ำระลักถาม มันตกใจเหลือเกินที่ได้ยินเช่นข่าวร้ายเช่นนั้น
ชายรูปหล่อไม่ตอบ เขาลากสังขารดิ่งไปที่แม่น้ำ แล้วกระโดดโครม ! ลงไปทันที
“วู้วววว….. ๆๆๆ ” เสียงตะโกนโห่ร้องของเขาดังก้องไปถึงแนวสันเขา
“ วู้วๆๆ ” เสียงนั้นเดินทางกลับมาอย่างแผ่วเบาจนเหมือนกับว่ามีมนุษย์อีกคนตอบกลับ แรกนั้นมันทำให้เขานึกขัน แต่ไม่นานนักน้ำตาก็ไหลริน ความเศร้าโศกถาโถมกัดกินจนเขาขยะแขยงตัวเอง เขาอาละวาดฉีกทึ้งเสื้อที่ใส่ แล้ววักน้ำล้างเนื้อตัวประหนึ่งว่าคราบเลือดได้กัดกินลงไปถึงชั้นกระดูก
เจ้าตัวประหลาดเห็นท่าไม่ดี รีบกระโจนลงน้ำเข้าห้ามปราม และลากหนุ่มหล่อขึ้นมานอนแผ่หราบนฝั่ง
“ สกปรก สกปรก ผมมันสกปรก ” หนุ่มหล่อพร่ำพูดขณะที่สายตาจับจ้องไปยังท้องฟ้า
“ ทำไมล่ะ ? ” ตัวประหลาดเข้ามานั่งข้างๆ ถามด้วยความห่วงใย
“ แล้วอะไรทำให้ท่านเชื่ออย่างนั้นล่ะ ” ตัวประหลาดนั้นซักต่อ
“ ก็ผมย่ำไปทั่วทุกทิศ เที่ยวตามหาผู้คนไปทั่วทุกแห่ง แต่ผมก็ได้แต่เดินข้ามซากศพของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมานับแสนนับล้าน ดูสิดู ฝ่าเท้าของผมเป็นสีเลือด ดมสิดม ตัวของผมประพรมไปด้วยกลิ่นซากศพ”
“ หมาย…หมายความว่า ตอนนี้โลกทั้งใบแปรเปลี่ยนเป็นสุสานเสียแล้ว อย่างงั้นรึ ” ตัวประหลาดระล่ำระลักถาม มันตกใจเหลือเกินที่ได้ยินเช่นข่าวร้ายเช่นนั้น
ชายรูปหล่อไม่ตอบ เขาลากสังขารดิ่งไปที่แม่น้ำ แล้วกระโดดโครม ! ลงไปทันที
“วู้วววว….. ๆๆๆ ” เสียงตะโกนโห่ร้องของเขาดังก้องไปถึงแนวสันเขา
“ วู้วๆๆ ” เสียงนั้นเดินทางกลับมาอย่างแผ่วเบาจนเหมือนกับว่ามีมนุษย์อีกคนตอบกลับ แรกนั้นมันทำให้เขานึกขัน แต่ไม่นานนักน้ำตาก็ไหลริน ความเศร้าโศกถาโถมกัดกินจนเขาขยะแขยงตัวเอง เขาอาละวาดฉีกทึ้งเสื้อที่ใส่ แล้ววักน้ำล้างเนื้อตัวประหนึ่งว่าคราบเลือดได้กัดกินลงไปถึงชั้นกระดูก
เจ้าตัวประหลาดเห็นท่าไม่ดี รีบกระโจนลงน้ำเข้าห้ามปราม และลากหนุ่มหล่อขึ้นมานอนแผ่หราบนฝั่ง
“ สกปรก สกปรก ผมมันสกปรก ” หนุ่มหล่อพร่ำพูดขณะที่สายตาจับจ้องไปยังท้องฟ้า
“ ทำไมล่ะ ? ” ตัวประหลาดเข้ามานั่งข้างๆ ถามด้วยความห่วงใย
7/31/2556
คำขอโทษ 1001(เฉพาะเนื้อเรื่อง)
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกของเรายังไม่มีคนอย่างเราๆ อาศัยอยู่หรอก โลกในสมัยนั้นเป็นโลกของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัย หน้าตาของเจ้าคำขอโทษเหมือนเมฆผืนใหญ่ ส่วนหน้าตาของเจ้าให้อภัยเป็นหัวใจดวงโต…
จะว่าไปมันก็ไม่มีอะไรที่แตกต่างไปจากโลกในสมัยนี้นักหรอก นอกจากที่ว่ามันไม่มีตึกรามบ้านช่อง ไม่มีสิงห์สาราสัตว์ และไม่มีเรา …เมืองของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยจึงอยู่ในโลกที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า ทะเล ภูเขา สายลม สายฝน และแสงแดด…
จะว่าไปมันก็ไม่มีอะไรที่แตกต่างไปจากโลกในสมัยนี้นักหรอก นอกจากที่ว่ามันไม่มีตึกรามบ้านช่อง ไม่มีสิงห์สาราสัตว์ และไม่มีเรา …เมืองของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยจึงอยู่ในโลกที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า ทะเล ภูเขา สายลม สายฝน และแสงแดด…
7/30/2556
คำขอโทษที่ 1001 (นิทานภาพ)
คำขอโทษที่ 1001 เป็นนิทานภาพที่แต่งขึ้นและวาดเผยแพร่ครั้งแรกที่ kaowjai.com ปัจจุบันได้ปิดเว็บไซต์ไปแล้ว เลยขอนำมาเผยแพร่ซ้ำทางนี้แทนค่ะ
เรื่องและภาพ โดย : ลลิดา พรหมสาขา ณ สกลนคร
เรื่องและภาพ โดย : ลลิดา พรหมสาขา ณ สกลนคร
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)