8/06/2561

I feel pretty หนังขำฮาพาป้า Feel good


I feel pretty เป็นหนังที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับคนที่คิดว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าผู้อื่น ตัวเอกของเรื่องนี้ เธอคิดว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงอ้วนด้อยง่อยค่า

10/20/2560

หกโมงเช้ากับตัวประหลาด


                หกโมงเช้า....
ฉันไม่รู้ว่านกบนท้องฟ้ากู่ก้องด้วยถ้อยคำใด?  และไม่รู้ว่าแมวที่เลี้ยงไว้เมี้ยว ว่าอะไรถึงฉัน?
                รู้แต่ว่าข้างตัวฉัน มีตัวประหลาดที่ชื่อน่ารักว่า สวัสดี และ ขอบคุณ นั่งอมยิ้มอยู่
                สวัสดีนั้นหน้าตาเหมือน อมยิ้ม เพื่อความสุขของฉัน มันเสนอให้ฉันอมมันเหมือนเมื่อตอนเด็กๆก็ได้ แต่ไม่ล่ะ ฉันชอบรอยยิ้มของมันมากกว่า...
                ขอบคุณ ไม่ได้นั่งรึยืนพนมมือไหว้เหมือนในโปสเตอร์สวยอย่างไทย มันคล้ายแสงอุ่นๆ ที่ลอยอยู่บนอากาศ มันเล่าให้ฉันฟังว่า คำขอบคุณแท้ๆ หาไม่ได้ง่ายนักในโลกใบนี้ มันถูกก๊อปปี้ไปทั่วด้วยคำขอบคุณ สีดำ อันแสนหลอกลวง และฉาบเคลือบไปด้วยน้ำหวานแห่งความปลิ้นปล้อน

10/16/2557

It's ok,That's love ละครโรแมนติกจิตเวชสุดเจ๋ง









มันเป็นเรื่องของจิตแพทย์สาวคนเก่งและนักเขียนหนุ่มผู้โด่งดัง ทั้งสองรักกันบนอุปสรรคที่ค่อยๆ เผยขึ้น จากปมในใจของแต่ละคน นางเอกเป็นโรควิตกกังวล ไม่เชื่อในความรักเพราะแม่ ส่วนพระเอกติดอยู่กับอดีตอันเลวร้ายเพราะพ่อเลี้ยง นำไปสู่การเป็นโรคจิตเภท และฆ่าตัวตายโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

         เล่าถึงตรงนี้ คงคิดว่า เครียด แน่ๆ เปล่าเลย มันเป็นละครรักที่แสนจะสนุกและโรแมนติค ทั้งที่นอกจากพระเอกนางเอกแล้ว ตัวละครหลักอื่นๆ รวมถึงตัวประกอบแวดล้อมต่างก็ป่วย แต่ให้ตายสิ!บทละครดีมาก พระเอกแพรวพราวสุดๆ ส่วนการเล่าภาพ รวมถึงเพลงประกอบ ก็ถูกปรุงรสมาอย่างดี  

1/27/2557

มนุษย์ คน สุดท้าย (คำขอโทษที่ 1001 ภาคต่อ)

“ ผมเป็นมนุษย์คนสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้ ผมเชื่ออย่างนั้นนะ ” ชายรูปหล่อพูดกับตัวประหลาดหน้าตาเหมือนหัวใจดวงโตที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ แล้วอะไรทำให้ท่านเชื่ออย่างนั้นล่ะ ” ตัวประหลาดนั้นซักต่อ

“ ก็ผมย่ำไปทั่วทุกทิศ เที่ยวตามหาผู้คนไปทั่วทุกแห่ง แต่ผมก็ได้แต่เดินข้ามซากศพของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมานับแสนนับล้าน ดูสิดู ฝ่าเท้าของผมเป็นสีเลือด ดมสิดม ตัวของผมประพรมไปด้วยกลิ่นซากศพ”

“ หมาย…หมายความว่า ตอนนี้โลกทั้งใบแปรเปลี่ยนเป็นสุสานเสียแล้ว อย่างงั้นรึ ” ตัวประหลาดระล่ำระลักถาม มันตกใจเหลือเกินที่ได้ยินเช่นข่าวร้ายเช่นนั้น

ชายรูปหล่อไม่ตอบ เขาลากสังขารดิ่งไปที่แม่น้ำ แล้วกระโดดโครม ! ลงไปทันที

“วู้วววว….. ๆๆๆ ” เสียงตะโกนโห่ร้องของเขาดังก้องไปถึงแนวสันเขา

“ วู้วๆๆ ” เสียงนั้นเดินทางกลับมาอย่างแผ่วเบาจนเหมือนกับว่ามีมนุษย์อีกคนตอบกลับ แรกนั้นมันทำให้เขานึกขัน แต่ไม่นานนักน้ำตาก็ไหลริน ความเศร้าโศกถาโถมกัดกินจนเขาขยะแขยงตัวเอง เขาอาละวาดฉีกทึ้งเสื้อที่ใส่ แล้ววักน้ำล้างเนื้อตัวประหนึ่งว่าคราบเลือดได้กัดกินลงไปถึงชั้นกระดูก

เจ้าตัวประหลาดเห็นท่าไม่ดี รีบกระโจนลงน้ำเข้าห้ามปราม และลากหนุ่มหล่อขึ้นมานอนแผ่หราบนฝั่ง
“ สกปรก สกปรก ผมมันสกปรก ” หนุ่มหล่อพร่ำพูดขณะที่สายตาจับจ้องไปยังท้องฟ้า

“ ทำไมล่ะ ? ” ตัวประหลาดเข้ามานั่งข้างๆ ถามด้วยความห่วงใย

7/31/2556

คำขอโทษ 1001(เฉพาะเนื้อเรื่อง)

                 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกของเรายังไม่มีคนอย่างเราๆ อาศัยอยู่หรอก โลกในสมัยนั้นเป็นโลกของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัย หน้าตาของเจ้าคำขอโทษเหมือนเมฆผืนใหญ่ ส่วนหน้าตาของเจ้าให้อภัยเป็นหัวใจดวงโต…

                จะว่าไปมันก็ไม่มีอะไรที่แตกต่างไปจากโลกในสมัยนี้นักหรอก นอกจากที่ว่ามันไม่มีตึกรามบ้านช่อง ไม่มีสิงห์สาราสัตว์ และไม่มีเรา …เมืองของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยจึงอยู่ในโลกที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า ทะเล ภูเขา สายลม สายฝน และแสงแดด…

7/30/2556

คำขอโทษที่ 1001 (นิทานภาพ)

คำขอโทษที่ 1001 เป็นนิทานภาพที่แต่งขึ้นและวาดเผยแพร่ครั้งแรกที่ kaowjai.com  ปัจจุบันได้ปิดเว็บไซต์ไปแล้ว เลยขอนำมาเผยแพร่ซ้ำทางนี้แทนค่ะ


เรื่องและภาพ โดย : ลลิดา พรหมสาขา ณ สกลนคร