หกโมงเช้า....
ฉันไม่รู้ว่านกบนท้องฟ้ากู่ก้องด้วยถ้อยคำใด? และไม่รู้ว่าแมวที่เลี้ยงไว้ “เมี้ยว” ว่าอะไรถึงฉัน?
รู้แต่ว่าข้างตัวฉัน มีตัวประหลาดที่ชื่อน่ารักว่า
“ สวัสดี ” และ “ ขอบคุณ ” นั่งอมยิ้มอยู่
สวัสดีนั้นหน้าตาเหมือน “อมยิ้ม”
เพื่อความสุขของฉัน
มันเสนอให้ฉันอมมันเหมือนเมื่อตอนเด็กๆก็ได้ แต่ไม่ล่ะ ฉันชอบรอยยิ้มของมันมากกว่า...
ขอบคุณ ไม่ได้นั่งรึยืนพนมมือไหว้เหมือนในโปสเตอร์สวยอย่างไทย
มันคล้ายแสงอุ่นๆ ที่ลอยอยู่บนอากาศ มันเล่าให้ฉันฟังว่า คำขอบคุณแท้ๆ หาไม่ได้ง่ายนักในโลกใบนี้
มันถูกก๊อปปี้ไปทั่วด้วยคำขอบคุณ “สีดำ”
อันแสนหลอกลวง และฉาบเคลือบไปด้วยน้ำหวานแห่งความปลิ้นปล้อน
