“ ผมเป็นมนุษย์คนสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้ ผมเชื่ออย่างนั้นนะ ” ชายรูปหล่อพูดกับตัวประหลาดหน้าตาเหมือนหัวใจดวงโตที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ แล้วอะไรทำให้ท่านเชื่ออย่างนั้นล่ะ ” ตัวประหลาดนั้นซักต่อ
“ ก็ผมย่ำไปทั่วทุกทิศ เที่ยวตามหาผู้คนไปทั่วทุกแห่ง แต่ผมก็ได้แต่เดินข้ามซากศพของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมานับแสนนับล้าน ดูสิดู ฝ่าเท้าของผมเป็นสีเลือด ดมสิดม ตัวของผมประพรมไปด้วยกลิ่นซากศพ”
“ หมาย…หมายความว่า ตอนนี้โลกทั้งใบแปรเปลี่ยนเป็นสุสานเสียแล้ว อย่างงั้นรึ ” ตัวประหลาดระล่ำระลักถาม มันตกใจเหลือเกินที่ได้ยินเช่นข่าวร้ายเช่นนั้น
ชายรูปหล่อไม่ตอบ เขาลากสังขารดิ่งไปที่แม่น้ำ แล้วกระโดดโครม ! ลงไปทันที
“วู้วววว….. ๆๆๆ ” เสียงตะโกนโห่ร้องของเขาดังก้องไปถึงแนวสันเขา
“ วู้วๆๆ ”
เสียงนั้นเดินทางกลับมาอย่างแผ่วเบาจนเหมือนกับว่ามีมนุษย์อีกคนตอบกลับ แรกนั้นมันทำให้เขานึกขัน แต่ไม่นานนักน้ำตาก็ไหลริน ความเศร้าโศกถาโถมกัดกินจนเขาขยะแขยงตัวเอง เขาอาละวาดฉีกทึ้งเสื้อที่ใส่ แล้ววักน้ำล้างเนื้อตัวประหนึ่งว่าคราบเลือดได้กัดกินลงไปถึงชั้นกระดูก
เจ้าตัวประหลาดเห็นท่าไม่ดี รีบกระโจนลงน้ำเข้าห้ามปราม และลากหนุ่มหล่อขึ้นมานอนแผ่หราบนฝั่ง
“ สกปรก สกปรก ผมมันสกปรก ” หนุ่มหล่อพร่ำพูดขณะที่สายตาจับจ้องไปยังท้องฟ้า
“ ทำไมล่ะ ? ” ตัวประหลาดเข้ามานั่งข้างๆ ถามด้วยความห่วงใย
